bir yıldır yazmamışım. evet bu benim için bir günlük ve geriye dönüp baktığımda aman tanrımmmm dedirtebiliyor. tesadüfen ulaştığım bir blog yüzünden açıp kendi blogumdaki bir kaç yazıyı yeniden okudum. okuyunca anneliğin beni olgunlaştırdığını düşündüm. sonra durup kendimi objektif değerlendirince babamı kaybetmenin ve 2 yıl yaşadığı hastalığın acısının zamana yayıldığını, bu durumun ve hamileliğin bende ciddi asabiyet yaptığını fark ettim. hatta ergenliğe geri dönmüşüm id ortaya çıkmış süper ego sinmiş bir kenara pısmış. ona atar buna tutar sevmezsem sevmemler vesaire...
şu an tatlı bir kıvamdayım. kulak memesini tutturdum gibi ama ruh halimi dengelesem de hayatımda köklü değişiklikler düşünüyorum. bazen ileri gidip bazen vazgeçiyorum.
bir sene önceki kadar asabi değilim her iki durumu da kabullendim sanırım. ama ondan önceki kadar da yumuşak değilim.
inatla genç kalıcağım diye bol pantalonlar giymekten vazgeçmeliyim, bir sonraki aşamada belki de. 90 yılların parodileri gibi yaşlanmadım diye "naber moruk" gibi pis pis kelime gruplarıyla mı konuşuyorum?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder